Abdulaziz Muborak

UYG‘ONISH

G‘aflatlarga berib qadr tonglarini,
Tinglamabman muazzinlar bonglarini.
Yig‘lolmadim, ko‘zim shuncha zangladimi?
Qanday yuvay osiy dilning changlarini?!

(Ko‘zlarimni yulib otsam, shart,
Kirlaridan og‘irlashar yer...
Osmon, menga yig‘lashni o‘rgat,
Osmon, menga ko‘z yoshingdan ber!...)

Vo, darig‘o, ko‘zim qiymay ishratlardan,
Kecholmabman shaytonnusxa ulfatlardan.
Yuz o‘girib ulamoi ummatlardan
Sazo bo‘ldim nurdan qochib zulmatlarda.

(Mador ketdi, ingradim faqat,
Vujudimni bosdi sovuq ter...
Chaqmoq, menga yonishni o‘rgat,
Chaqmoq, menga shiddatingdan ber!...)

OLLOHINGNI UNUTMA

Ey, do‘st, unut g‘amingni,
In’om bil har damingni.
O‘lchab bos qadamingni,
Guvohingni unutma!

Ey, do‘st, qo‘rqma yomondan,
Yo hiylagar shaytondan,
Shart shuki, har zamonda
Panohingni unutma!

Ey, do‘st, andak ko‘kdan tush,
Kelmagay Tangrimga xush.
Savobingni qilmay pesh
Gunohingni unutma!

Ey, do‘st ber bir qultum may,
Ko‘ngling yig‘laydi tinmay.
Kimsam yo‘q deb xo‘rsinmay
Hamrohingni unutma!

Ey, do‘st, xushlaring qayda?
Izg‘ivermay har joyda,
Otangdan qolgan uyda
Chirog‘ingni unutma!...

Ey, do‘st, sezmaysan, esiz!
Ortingda yo‘q bitta iz...
Kim bo‘pti Abdulaziz,
Ollohingni unutma!...