Eng to‘g‘ri savol

Bolakay o‘zining uchoyoqli velosipedida aylanib yurgan edi. O‘rindiqlardan birida o‘ksinib yig‘layotgan yosh ayolga hayron qarab qoldi. Keyin yoniga borib, sekingina so‘radi:

– Xolajon, sizga nima bo‘ldi? Nega yig‘layapsiz?

Ayolning ko‘zlari qizarib ketgan edi. Og‘ir “uh” tortgancha:

– Sen hali bu narsalarni tushunishga kichkinalik qilasan, – dedi va avvalgidan ham battar yig‘lab yubordi. Bolaning hayronligi ortdi, shoshilib savol berdi:

– Biror joyingiz og‘riyaptimi, xolajon? Agar sizga velosipedimni bersam, yig‘lamaysizmi?

Jajji bolakayning mehribonligidan ayol yanayam o‘ksinib ketdi, alam bilan dedi:

– Bolam-a, meni bu dunyoda hech kim yaxshi ko‘rmaydi. Hech kimga kerak emasman, bildingmi, hech kimga!

Bola birdan jiddiy tortdi:

– Chindan ham bu haqida hammadan so‘radingizmi?

Bu so‘rovga ayol dastlab e’tibor qilmadi. Ammo bir necha soniyadayoq o‘ziga keldi. Soddalik bilan bergan savolida bolaning o‘zi ham anglamagan haqiqat bor edi. Axir, hayot faqatgina bir kishining sevgisi, munosabatidan iborat emas-ku! Umriga mazmun bag‘ishlagan, farishtadek beg‘ubor farzandlari uni jonu dildan yaxshi ko‘rishlari yolg‘onmi? Juft kabutarday bir-biriga suyanib qolgan ota-onasining sevgisi yana kimda va qaerda bor? Atrofidagi shuncha ne’matni ko‘rmay, bir orsiz uchun qadrini to‘kib, yig‘lab o‘tirganidan uyalib ketdi. Ko‘zyoshlarini artdi, mayin jilmayib bolaning boshini silar ekan:

– To‘g‘ri aytding, o‘g‘lim, – dedi. – Hammadan so‘rashni unutibman, rahmat senga.

Bola “g‘alati xola”ning nima uchun rahmat aytgani, nimaga yig‘lagani-yu nima uchun kulganining ham ma’nosini tushunmadi. Bir muddat o‘ylanib turdi, keyin o‘ynayotgan o‘rtoqlarining yoniga ketdi. 

Feruza Usmonova tayyorladi.

“Irfon” taqvimining 2013 yil 3-sonidan olindi.