Adashishning eng yomoni…

Kollejda o’qib yurgan kezlarimda guruhimizdagi bir dugonam o’qishga kelmay qo’ydi. Undan habar olish maqsadida besh – oltita kursdosh qizlar bilan yo’lga tushdik. Dugonamnikiga etib kelgach, bizni uyga taklif qildi. Uning onasi biz bilan suhbatga kirishib, g’alati gaplarni gapira boshladi. “Shuncha yil namoz o’qib, foydasini ko’rmadim, Islom dinidan hech qanday naf bo’lmadi”, dedi u. Biz bu gapdan yoqmizni ushladik. Keyin menga bir kitob uzatib: “Ovozingni chiqarib o’qi, qolgan qizlar ham eshitsin”, dedi. Kitobni qo’imga olsam, Injil ekan. Men uni o’qiy olmasligimni aytib, qaytarib berdim. Chunki bizning yagona kitobimiz Qur’oni karim ekanini tushunar edim. 
Dugonamning onasi kitobni o’zi o’qib, o’zicha tavsiflay boshladi. Iso payg’ambarni Xudo bilib, unga sig’inishini va u istagan narsasini berayotganini, hamma oila a’zolarini ishi yurishib ketganini gapira ketdi. Men bu gaplardan “Astag’firulloh”, deya oldim halos. 
Onasidan dugonamizning o’qishga bormayotganini sababini so’rasak, qandaydir raqs to’garagiga qatnashayotganini, u erda o’g’il – qizlar kun bo’yi ashula aytib, raqs tushishini bamaylihotir so’zladi. O’z navbatida bizlarni ham shunga da’vat qildi. Oxiri bunga chidab turolmasdan o’rnimizdan turdik.
Axir bu ochiqdan – ochiq dindan chiqish emasmi? Butun olamlarning egasi Alloh, ibodatga loyiq bo’lgan zot Uning o’zi emasmi?! Bugungi kunda aslida musulmon millatiga mansub ba’zi bir yurtdoshlarimizning haq yo’ldan adashib, o’zga dinlarga kirib ketayotganini qanday izohlash mumkin? Axir Alloh taolo Qur’oni karimda: “Albatta, Alloh nazdidagi (maqbul bo’ladigan) din Islomdir”, (Moida, 3) deb aytib qo’ygan – ku!
Alloh taolo barchamizni adashishdan asrasin. Zero, adashishning eng yomoni hidoyatdan keyingi zalolatdir.