Alloh riyodan asrasin!

Valid ibn Abu Valid, Abu Usmon al-Madaniydan Uqba ibn Muslim rivoyat qiladi:
Bir safar Madinaga borganimda xalqning bir odam atrofida to‘planganini ko‘rib:
— U odam kim? — deb so‘radim.
— Abu Hurayra, — deyishdi. Shundan so‘ng uning yoniga borib o‘tirdim. Abu Hurayra yig‘ilganlarga va’z aytardi. So‘zlarini tugatganidan so‘ng, jamoat tarqalgach, unga:
— Alloh roziligi uchun, agar janobi Payg‘ambarimizdan eshitib,xotirangda yaxshi saqlangan hadis bo‘lsa menga aytib ber, — dedim.
Abu Hurayra:
— Mayli, Rasuli Akramdan eshitgan va yaxshi eslaydiganim bir hadisni aytaqolay, — dediyu hushidan ketib, yerga yiqildi. Anchadan keyin o‘ziga kelib yana:
— Janobi Rasulullohdan eshitgan va yaxshigina eslaydiganim bir hadisni senga aytib beray, dedi-yu takror behush holda yiqildi.
Tag‘in o‘ziga kelgach:
— Ha, ha, senga Payg‘ambarimizning o‘zlari bilan mendan bo‘lak biror kimsa yo‘qligida aytgan hadislarini so‘zlayin, — dedi va bu safar yanada qattiqroq behush bo‘lib yuzi bilan yerga yiqildi.
Uni yelkalaridan ushlab, ko‘kragim bilay suyadim. Nihoyat hushyor tortib, yuz-ko‘zini ishqalagandan so‘ng, quyidagilarni aytdi:
— Payg‘ambar, sollallohu alayhi va sallam, marhamat qildilarki, Alloh taolo qiyomat kuni hammani hisob-kitob qiladi. To‘planganlar tiz cho‘kkan ko‘yi, navbatini kutadi. Eng avval uch toifa odamlar chaqiriladi: Qur’onni ko‘kragida jamlagan kishi, mol-dunyosi ko‘p bo‘lgan kishi, Alloh uchun shahid bo‘lgan kishi.
Alloh taolo Qur’onni yod olgan kishidan:
— Payg‘ambarga nozil etilganlarni senga o‘rgatmadimmi? — deb so‘raydi.
— Menga bildirding, yo Rab?
— Senga o‘rgatilganlarga muvofiq harakat qildingmi?
— Ha, yo Rabbiy! Men kecha-kunduz Senga ibodat qilardim.
Alloh taolo:
— Yolg‘on gapiryapsan, deydi.
— Sen yolg‘on gapiryapsan,— deyishadi farishtalar ham.
Alloh taolo:
— Odamlar: «Falonchi o‘qigan, ilmli», deb maqtashlari uchun o‘qigan eding. Seni shunday deyishdi ham, — deydi.
Undan keyin mol-dunyosi ko‘p bo‘lgan kishi o‘rtaga olib chiqiladi. Alloh taolo undan:
— Men senga yetarlicha mol-dunyo bermadimmi, hatto hech kimga muhtoj bo‘lmaydigan darajada seni boy qilib qo‘ymadimmi? — deb so‘raydi.
— Ha, yo Rabbiy, — deya javob beradi u odam.
Alloh taolo:
— Senga berilgan molni nima qilding, qanday sarflading? — deb so‘raydi. 
— Qarindoshlik haqlariga rioya etdim, sadaqa qildim, muhtojlarga yordam berdim.
Atloh taolo:
— Yolg‘on gapiryaisan,— deydi.
Farishtalar ham:
— Yolg‘on gapiryapsan, - deyishadi.
Alloh taolo:
— Sen «odamlar meni saxiy deb maqtasin» deya shunday qilarding. Seni shunday deyishdi ham.
Shundan so‘ng Alloh yo‘lida o‘ldirilgan kishi olib kelinadi. Janobi Haq undan:
— Sen nima uchun o‘ldirilding? — deb so‘raydi. 
— Yo Rabbiy, sening yo‘lingda qurbon bo‘ldim.
Alloh taolo unga:
— Yolg‘on aytyapsan, —deydi.
— Yolg‘on so‘zlayapsan, — deyishadi farishtalar ham.
Alloh taolo unga deydi:
— Mening amrimni ado etish uchun emas, odamlarning: «Falonchi jasur ekan» deyishlari uchun kurashding. Mana, seni shunday deyishdi».
Abu Hurayra, roziyallohu anhu davom etib, aytdiki: «Janobi Payg‘ambarimiz, sollallohu alayhi va sallam, shundan keyin, mening tizzamga urib:
— Ey Abu Hurayra, qiyomat kuni Allohning maxluqlaridan jahannam olovida birinchi yonadiganlari ana shu uch odamdir, dedilar».

* * *

Abu Usmon al-Madaniy rivoyat qiladi: «A’lo ibn Abu Hakim shunday deydi:
«Men Muoviyaning qilichbardori edim. Bir kun bir kishi kelib, Abu Hurayradan eshitgan bu hadisni unga naql qildi. Shunda Muoviya:
— Bu uch kishining ahvoli shunday bo‘lsa, boshqalarning holi qanday bo‘larkin? — deb yig‘lashga tushdi. Shunchalar kuyib yig‘ladiki, biz uni o‘lib qoladimi deb o‘ylab:
— Bu odam bizga tashvish keltirdi, — deyishgacha bordik.
Shunda Muoviya ko‘zlarini ochib, yuzini silab:
—Allohning Payg‘ambari rost so‘zlabdilar. Chunki Alloh taolo: «Kimki dunyo hayoti va uning ziynatini istasa, ularga amallarini (savobini) shu (dunyoda) mukammal berurmiz va ular (dunyoda) ziyon ko‘rmaydilar. (Ya’ni, savoblari uchun ajrni ham shu dunyoda olib, oxiratda benasib bo‘lurlar). Ana o‘shalarga oxiratda do‘zaxdan boshqa (narsa) yo‘qdir. (Ularning) savobli ishlari habata (barbod) va qilib yurgan amallari botil bo‘lur» (Hadid, 15-16, mazmuni) deya marhamat qilgan-ku? dedi».